Ο Ολυμπιακός ηττήθηκε από τον Παναθηναϊκό στη Κρήτη και ένας από τους στόχους της σεζόν κατέληξε στο αντίπαλο στρατόπεδο.
Κατά την ταπεινή μου άποψη οι Πειραιώτες δεν κατάφεραν να κλειδώσουν τον κακό τους εαυτό στο ξενοδοχείο. Η αλήθεια είναι ότι πως καθ’όλη τη διάρκεια του τουρνουά η ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα δεν έπιασε τα στάνταρ απόδοσης που μας είχε συνηθίσει το τελευταίο διάστημα στην Ευρωλίγκα.
Γενικότερα στα ματς του ελληνικού πρωταθλήματος το επίπεδο συγκέντρωσης δεν είναι το ιδανικό και φυσικά υπάρχουν λόγοι εξήγησης, καθώς οι απαιτήσεις των αναμετρήσεων στην Ευρωλίγκα είναι τεράστιες και μετά από κάθε ματς επέρχεται ένα μικρό άδειασμα.
Αυτό όμως δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση δικαιολογία για την πνευματική προσέγγιση των ερυθρόλευκων στο Ηράκλειο. Σε όλα τα παιχνίδια οι παίκτες του Γιώργου Μπαρτζώκα μπήκαν στο παρκέ με μία νοοτροπία «θα παίξουμε δέκα λεπτά και θα το τελειώσουμε». Ναι απέναντι σε ομάδες όπως ο ΠΑΟΚ και η Καρδίτσα συμβαίνει, ωστόσο δεν γίνεται σε ματς ντέρμπι να εξακολουθείς να το πιστεύεις αυτό.
Όλα τα ματς απέναντι στους πράσινους είναι ζωής και θανάτου, κανείς δεν έχει απαίτηση από την ομάδα να τα κερδίζει όλα, ωστόσο αυτό που όλοι θέλουν από τους προέδρους μέχρι τον ταξιτζή και τον ψαρά που είναι γαύροι και δεν μπορούν να κοιμηθούν όταν η ομάδα χάνει, είναι να βλέπουν τους παίκτες να μπαίνουν με το μαχαίρι στα δόντια και όχι μπλαζέ.
Βασικά τα πρώτα πέντε λεπτά της αναμέτρησης ο Ολυμπιακός έβγαλε φόβο και δισταγμό, χαμένες βολές, λάθη, μονομαχίες που κατέληγαν στη πράσινη πλευρά. Από την άλλη βέβαια ούτε ο Παναθηναϊκός είχε αυτοπεποίθηση γιατί είχε άλλα ζητήματα, αγωνιστικά κυρίως.
Ουσιαστικά ο παράγοντας που άλλαξε το μομέντουμ στο πρώτο ημίχρονο ήταν ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης. Βασικά ο 31χρονος ήταν ο μοναδικός που ήταν 100% έτοιμος πνευματικά τη περασμένη εβδομάδα.
Όλοι δικαιούνται κακές ημέρες και κανείς δεν είναι άμεμπτος κριτικής και παρακαλώ το κείμενο μου να κριθεί αυστηρά από εσάς που το διαβάζετε. Αλλά δεν γίνεται να μην είναι άπαντες εστιασμένοι στο στόχο. Στο κάτω-κάτω κάνουν αυτό που αγαπούν, πληρώνονται καλά και αγωνίζονται στο κορυφαίο επίπεδο πλην ΝΒΑ.
Η χρονιά δεν τελείωσε και το βασικό είναι αυτό που συνέβη στο Ηράκλειο να πεισμώσει, να συσπειρώσει και να βγάλει τον καλό εγωισμό προς τα έξω. Να σφίξουν και να δώσουν όρκο ο καθένας στον εαυτό του ότι θα κάνουν τα πάντα για να μη φύγουν από τελετή με τα κεφάλια κάτω αλλά θριαμβευτές στους ώμους των οπαδών.
Ταλέντο υπάρχει, τεχνογνωσία εννοείται πως ναι, ο κόσμος πιστεύει στην ομάδα και θα είναι εκεί, το απέδειξαν αυτοί που υποδέχθηκαν την αποστολή στο ξενοδοχείο.
Πάμε και στα της αναμέτρησης. Οι Πειραιώτες περιόρισαν από την αρχή της αναμέτρησης τον Κέντρικ Ναν, τον οποίο και οδηγούσαν πάνω στον εξαιρετικό Φαλ, παίζοντας με το μυαλό του. Στο μαρκάρισμα εναλλάσσονταν ο Φουρνιέ και ο Γκος, οι οποίοι έκαναν εξαιρετική δουλειά. Ο Γάλλος χρησιμοποιούσε την εμπειρία και το μέγεθος του, ενώ ο Γκος τα χέρια του πάνω στη ντρίμπλα.
Η αλήθεια είναι ότι τα πράγματα άλλαξαν με την είσοδο του Σλούκα ο οποίος χτύπησε τον ταλαιπωρημένο από τους πόνους στο γόνατο Μιλουτίνοφ. Ο αρχηγός του Παναθηναϊκού έκανε εξαιρετική δουλειά τόσο στην οργάνωση, όσο και στην εκτέλεση βάζοντας όλους τους συμπαίκτες του στην εξίσωση του ματς τραβώντας τον κολλημένο μέχρι τη 3η περίοδο Παναθηναϊκό στο ξέφωτο.
Ο Ολυμπιακός χωρίς δεύτερο χειριστή ήταν αδύνατο να ελέγξει τον αγώνα για 40 λεπτά, ο Φουρνιέ δεν μπορεί να παίξει αυτό τον ρόλο, άσχετα αν είναι ο καλύτερος παίκτης της ομάδας με τη μπάλα στα χέρια.
Οι πράσινοι από την άλλη είχαν τη δυνατότητα να έχουν τέσσερις χειριστές τον Σλούκα, τον Μπράουν, τον Γκραντ, τον Ναν. Αν δεν έχεις λοιπόν το βάθος σε αυτή τη θέση είναι λογικό να έχεις περιορισμένες πιθανότητες κυριαρχίας.
Γιατί ακόμη και αν κοντά στο καλάθι θεωρητικά υπερίσχυαν οι Πειραιώτες κάποιος πρέπει να την οδηγήσει τη μπάλα εκεί και επί της ουσίας ο Ολυμπιακός ενάμισι σέντερ είχε οπότε η υπεροχή δεν ίσχυε τόσο.
Πάρα ταύτα το ματς γύρισε με τρεις συνήθεις ύποπτους να παίζουν ρόλο, Φουρνιέ, Βεζένκοφ και Μακκίσικ. Ο πρώτος με το καλάθι και φάουλ και το τρίποντο, ο Σάσα με το τρίποντο στο 71-64 και την πάσα στο τρίποντο προσπέρασης του Γάλλου και ο τρίτος με την ενέργεια στην άμυνα και τον αιφνιδιασμό.
Δεν είναι μικρό κατόρθωμα αυτό που έκαναν οι παίκτες του Γιώργου Μπαρτζώκα από το -7 στο +11, όμως δεν το ολοκλήρωσαν. Στη πρώτη άμυνα μετά το 71-75 ο Σλούκας κέρδισε αμφισβητήσιμο φάουλ και πήγε στις βολές τις οποίες και έβαλε. Εκεί πιστεύω ότι ο Μπαρτζώκας έπρεπε να καλέσει τάιμ άουτ για να ηρεμήσει και να ξεκουράσει τους παίκτες του. Στη συνέχεια ο Φουρνιέ πήρε ένα καλό για εκείνον σουτ που το έχασε, όμως οι συμπαίκτες του δεν είχαν καλή ισορροπία έτσι ο Παναθηναϊκός μάζεψε το ριμπάουντ και έβγαλε τρανζίσιον σκοράροντας με τον Ναν στα πρώτα 8 δευτερόλεπτα. Ούτε εκεί ο κόουτς κάλεσε τάιμ και στη συνέχεια ο Ολυμπιακός δεν εκδήλωσε καν επίθεση, με τον Γκος να κάνει λάθος και τους πράσινους να σκοράρουν με τον Γκραντ παίρνοντας το προβάδισμα. Τότε ο κορυφαίος προπονητής κάλεσε τάιμ, η πλάστιγγα είχε ήδη γύρει και η ψυχολογία που έλεγε Ολυμπιακός πήγε στράφι.
ΔΕΝ ΚΡΙΝΩ ΤΟΝ ΚΟΟΥΤΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΦΤΑΙΕΙ ΜΟΝΟ ΑΥΤΟΣ.
Όλοι φταίνε και ξαναλέω όλοι έχουν δικαίωμα στο λάθος και σε μία κακή ημέρα στη δουλειά.
Από τους παίκτες περιμένω περισσότερα σε τέτοια ματς από τον Φουρνιέ και κυρίως θέλω να έχει πιο καθαρό μυαλό, ενώ από τον Βεζένκοφ θέλω να παίζει όπως νιώθει άνετα, δεν χρειάζεται να κάνει τον Ντουράντ. Βέβαια αμφότεροι αντιμετωπίστηκαν από εξαιρετικούς αμυντικούς. Για αυτό όμως και πρέπει να ανοίξει το ροτέισιον, ώστε να ανακατεύεται η τράπουλα και να υπάρχουν περισσότερες ανάσες στο βαρύ πυροβολικό.
Η σεζόν έχει πολύ δρόμο ακόμα και τίποτα δεν έχει τελειώσει, τα πάντα αλλάζουν και γυρίζουν τούμπα, αρκεί να σας θυμίσω ότι πέρυσι οι πράσινοι έχασαν το Κύπελλο, ισοπεδώθηκαν στο σούπερ καπ, έχασαν τα δύο ματς με τον Ολυμπιακό στην Ευρωλίγκα και 5 λεπτά πριν το τέλος του 4ου ματς με τη Μακάμπι ήταν πίσω με 7 πόντους αν θυμάμαι καλά.
Το ζήτημα είναι να υπάρχει πίστη και θέληση όπως έγραψα και στην αρχή, όλοι πιστεύουμε σε αυτή την ομάδα και θέλουμε να τη δούμε στο τέλος θριαμβεύτρια αλλά τίποτα δεν θα της χαριστεί, θα πρέπει να το κερδίσει και για να γίνει χρειάζεται ιδρώτας, αντοχή και πείσμα.
