Μία λεπτή γραμμή διαχωρίζει την επιτυχία από την αποτυχία. Μία κακή εμφάνιση μπορεί να στερήσει τους κόπους μίας ολόκληρης σεζόν για μία ομάδα. Αυτός είναι ο πρωταθλητισμός και για αυτό δισεκατομμύρια άνθρωποι παγκοσμίως επιλέγουν το ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ για να γεμίσουν τις ώρες της καθημερινότητας τους, ενασχολούμενοι με αυτά τα δύο.
Ο Ολυμπιακός που δεν παρουσιάστηκε όπως έπρεπε στο Άμπου Ντάμπι απογοήτευσε τον κόσμο και οι πρωταγωνιστές τους εαυτούς τους και η ίδια ομάδα τα ίδια πρόσωπα από το ναδίρ της ψυχολογίας λίγες ημέρες πριν βρίσκονται 40 αγωνιστικά λεπτά μακριά από το ζενίθ της χαράς.
Οι Πειραιώτες κατάφεραν να διαψεύσουν τις Κασσάνδρες και τον ιδιοκτήτη της ΚΑΕ Παναθηναϊκός με τις εμφανίσεις τους στο 2ο και το 3ο παιχνίδι της σειράς των τελικών, δείχνοντας ότι εκτός από ταλέντο, έχουν και τα απαραίτητα ψυχικά αποθέματα.
Το ελληνικό πρωτάθλημα όμως δεν τελείωσε ακόμη, ούτε στέψη έγινε, ούτε κονφετί γέμισαν το παρκέ. Το παιχνίδι του Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας θα είναι δύσκολο και απαιτητικό, ίσως περισσότερο από όλα όσα έχουν δώσει την εφετινή σεζόν οι «ερυθρόλευκοι».
Το ΣΕΦ θα γεμίσει από νωρίς, ο Πειραιάς θα ντυθεί στα κόκκινα και τα λευκά και οι άνθρωποι της πόλης από το πρωί θα συζητούν τις προσδοκίες τους για το ματς με τις παρέες τους με συνοδεία καφέ ή μπύρας.
Οι παίκτες και οι προπονητές δεν είναι εξωγήινοι, ξέρουν πολύ καλά τα όσα έγραψα στη προηγούμενη παράγραφο. Θα πρέπει να αισθάνονται ευλογημένοι και όχι πιεσμένοι. Αρχικώς θα πρέπει να βγάλουν τους εαυτούς τους ασπροπρόσωπους, η έννοια τους δεν πρέπει να είναι ο κόσμος, αλλά το να κάνουν τη δουλειά τους όσο δυνατόν καλύτερα μπορούν, προκειμένου να πιουν σαμπάνια από το τρόπαιο του πρωταθλητή Ελλάδος.
Ο Ολυμπιακός του 3ου ματς των τελικών, είναι από τους πιο ώριμους που έχω παρακολουθήσει στα τελευταία 20 χρόνια που βλέπω φανατικά μπάσκετ. Απόλυτη προσήλωση στο πλάνο και μία ομάδα που έπαιζε ο καθένας για όλους και όλοι για τον καθένα.
Αυτό αποτυπώνεται από το γεγονός των μόλις 5 λαθών, από τα οποία μόλις το 1 οδήγησε σε κλέψιμο των πρασίνων. Το λάθος όταν συμβαίνει με μία πάσα που καταλήγει εκτός αγωνιστικού χώρου, είναι τελείως διαφορετικό σε σχέση με το να φτάνει η πάσα σε χέρια αντιπάλου.
Επιπλέον είδαμε τον Ολυμπιακό να μην αποθαρρύνεται από το πολύ καλό ξεκίνημα του Παναθηναϊκού με μπροστάρη τον Οσμάν. Λειτούργησε έξυπνα και πήρε ακριβώς ότι του πρόσφερε η άμυνα. Δεν γίνεται μία ομάδα να ρίχνει όλο το βάρος της στην αντιμετώπιση ενός παίκτη όπως ο Φουρνιέ και να μην αφήνει μία ομάδα μία αχίλλειο πτέρνα εκτεθειμένη.
Ο Παναθηναϊκός στο πρώτο ημίχρονο είχε όλη την προσοχή του στραμμένη στο να αποτρέψει τον Γάλλο από το να γίνει παράγοντας στην επίθεση. Αυτό σε συνδυασμό με την ικανότητα των ψηλών του Ολυμπιακού να πασάρουν τη μπάλα και να διαβάζουν τις καταστάσεις που δημιουργούνται, έδωσε σε ευκαιρίες τόσο από την αδύνατη πλευρά, όσο και μέσα από κοψίματα στη καρδιά της ρακέτας.
Οι φιλοξενούμενοι βρήκαν εύκολα σκορ, ενώ όταν ο Γάλλος πήγε στον πάγκο, με τον Ντόρσεϊ να περνάει στο παρκέ κατάφεραν να αποδιοργανώσουν τελείως το πλάνο του τεχνικού επιτελείου των πρασίνων.
Παράλληλα ο σοβαρός τραυματισμός του Φαλ δεν έριξε το ηθικό των Πειραιωτών, αντιθέτως φάνηκε να έρχονται περισσότερο κοντά. Ο τραυματισμός του «κροκόδειλου» αποτελεί ένα πλήγμα για τον Ολυμπιακό και το πλάνο του Μπαρτζώκα που θα κληθεί για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, να τον στερηθεί στη κρισιμότερη καμπή της εγχώριας σεζόν.
Η δεύτερη περίοδος δεν ήταν καθόλου καλή εκτελεστικά για τον Ολυμπιακό, ειδικά στο διάστημα που ο Πίτερς έπαιξε ως σέντερ. Αυτό έφερε απουσία απειλής κοντά στο καλάθι, ενώ στον τομέα των ριμπάουντ τα πράγματα δεν πήγαν καλά με τον Παναθηναϊκό να βρίσκει δεύτερες ευκαιρίες. Βέβαια η άμυνα σε πρώτο χρόνο λειτούργησε καλύτερα σε σύγκριση με το πρώτο δεκάλεπτο και ήταν αυτή που κράτησε τον Ολυμπιακό σε ένα κομβικό σημείο.
Στη τρίτη περίοδο ο Ολυμπιακός πραγματοποίησε ένα από τα καλύτερα δεκάλεπτα του στο ΟΑΚΑ, θυμίζοντας τα πρώτα δεκαπέντε λεπτά του δευτέρου ημιχρόνου κόντρα στη Ρεάλ Μαδρίτης στο παιχνίδι της πρόκρισης.
Τρομερό διάβασμα, υπομονή και σιγουριά στις αποφάσεις έφεραν την εκπληκτική απόδοση του συγκεκριμένου διαστήματος με μπροστάρηδες τους Φουρνιέ και Βεζένκοφ, οι οποίοι λειτούργησαν άψογα. Επιπλέον ο Παπανικολάου ανέβασε κατακόρυφα την απόδοση του και ήταν καθοριστικός σε αμφότερες της πλευρές του παρκέ. 8/12 τρίποντα κατέγραψαν οι Πειραιώτες από το 20ο μέχρι το 30ο λεπτό, τα τέσσερα από αυτά τα έβαλε ο Φουρνιέ.
Η κυκλοφορία της μπάλας ήταν τάχιστη και η κίνηση των παικτών συνεχής και με αυτόν τον τρόπο συνεχώς δημιουργούνταν καλές εκτελέσεις είτε κάτω από το καλάθι με τον Μιλουτίνοφ να παίζει ιδανικά τη θέση ή με καλές προϋποθέσεις από το τρίποντο.
Ο Παναθηναϊκός σε αυτή τη κατάσταση επιστράτευσε την ατομική ποιότητα της τριάδας Οσμάν, Σλούκα και Ναν που βρήκαν ρυθμό και με πρωτοβουλίες τους η διαφορά δεν ξεφυγε, αλλά ο Ολυμπιακός με υπομονή και πίστη στο πλάνο έβρισκε απαντήσεις.
Τα όσα συνέβησαν στη τελευταία περίοδο είναι από άλλο ανέκδοτο. Ξεκίνησαν οι διαμαρτυρίες σε έντονο ύφος (υπήρχαν από πριν βέβαια), οι διαιτητές προσπαθώντας να αποφύγουν τα χειρότερα ήταν ανεκτικοί και συνεχώς εξέταζαν τις αποφάσεις τους, δείχνοντας να χάνουν τον έλεγχο. Το παιχνίδι διακόπηκε πολλές φορές, ο ρυθμός πάγωσε, οι παίκτες του Ολυμπιακού ξενέρωσαν φανερά με τους συναδέλφους τους, ενώ τα όσα συνέβησαν μεταξύ Φουρνιέ και Ναν ήταν το κερασάκι.
Αρχικά αυτό που κάνει ο Αμερικανός είναι αντισυναδελφικό και πολύ βρώμικο, δείχνοντας για ακόμη μία φορά να μην μπορεί να τιθασεύσει τη σκοτεινή πλευρά του εαυτού του (όλοι έχουμε). Από την άλλη ο Φουρνιέ δεν σκέφτηκε με καθαρό μυαλό τη στιγμή που οι κάτοχοι των ακριβών θέσεων τον προκαλούσαν και έδρασε απερίσκεπτα, χωρίς να σκεφτεί τις συνέπειες. Δεν θέλω να επεκταθώ όμως περισσότερο σε αυτά γιατί αυτή είναι η δουλειά του επίσημου Ολυμπιακού.
Οι Πειραιώτες όμως και πάλι δεν μάσησαν, δεν κλονίστηκαν και έδειξαν τα ισχυρά τους θεμέλια, ενώ διαχειρίστηκαν άψογα τον χρόνο και την υπέρ τους διαφορά, παρά το ότι ήταν αποδεκατισμένοι και με λειψανδρία στα γκαρντ.
Αυτή η νίκη όμως για να έχει νόημα για να συνοδευτεί με μία ακόμη. Τονίζω και πάλι ότι η σειρά δεν έχει τελειώσει και απαιτείται συγκέντρωση στο μέγιστο βαθμό, λίγες ώρες έμειναν.
Υ.Γ «Job finished? I don’t think so» Kobe Bryant στη Συνέντευξη Τύπου, μετά το 2-0 στους τελικούς του ΝΒΑ κόντρα στους Ορλάντο Μάτζικ το 2009.
Υ.Γ2 Απολογούμαι για το διάστημα που έλλειψα, ωστόσο ένα πολύ σημαντικό πρόσωπο για εμένα, περνά μία περιπέτεια και έτσι δεν είχα τη διαύγεια για να γράψω.
