Το φετινό εγχείρημα του Ολυμπιακού το γνωρίζαμε εκ αρχής ότι μόνο εύκολο δεν θα ήταν. Η κίνηση του mexritelous δεν ήταν ένα μονοπάτι στρωμένο με ροδοπέταλα, δεν ήταν μία ενέργεια με εξασφαλισμένη την επιτυχία, ήταν μία αντίδραση στο κατεστημένο του Βασιλακόπουλου, κόντρα σε αυτούς που θεωρούν τσιφλίκι τους το μπάσκετ.
Εάν ήταν σωστή η λάθος δεν θα κριθεί τώρα, θα κριθεί σε βάθος χρόνου και θα έχει να κάνει με τις εξελίξεις που θα ακολουθήσουν.
Μέσα σε αυτό το χρονικό πλαίσιο θα κριθεί και η ομάδα. Δεν μπορεί την Τετάρτη να είναι ήρωες και παικταράδες που κέρδισαν την πρωταθλήτρια Ευρώπης και την Παρασκευή το βράδυ να θυμόμαστε ότι το μπάτζετ είναι χαμηλό και το ρόστερ δεν είναι ποιοτικό.
Σε όλα πρέπει να υπάρχει και ένα μέτρο. Η ομάδα μπορεί να έχει παίκτες που βρίσκονται αρκετά χρόνια στον Πειραιά και γνωρίζουν τα μονοπάτια, όμως ουσιαστικά είναι μία νέα ομάδα με έναν προπονητή που μόλις ανέλαβε και προσπαθεί να περάσει μία διαφορετική φιλοσοφία.
Η Ευρωλίγκα είναι μεγάλη σε διάρκεια και κανένα συμπέρασμα δεν μπορεί να βγει από την 6η αγωνιστική. Οι προσθήκες των Ριντ και Ροτσέστι θα βοηθήσουν αρκετά, όμως χρειάζονται χρόνο για να μπουν στο κλίμα.
Γενικά, πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας ότι για να χτιστεί κάτι χρειάζεται χρόνο και υπομονή, όμως για να γκρεμιστεί λίγες ώρες.
Η σεζόν είναι σημαντική για το μπασκετικό μέλλον του Ολυμπιακού αλλά και του Ελληνικού μπάσκετ γενικότερα. Το mexritelous δεν ήταν φούσκα, δεν ήταν πρόφαση, δεν ήταν εφέ. Ηταν και είναι στάση ζωής και κίνηση αλλαγής των πραγμάτων και των καταστάσεων.
Είσαι στο μυαλό κάτι μαγικό
όπου πας εσύ πάντα θα μαι εγώ
να σου τραγουδώ
Θρύλε ολέ, ολέ, Θρύλε ολέ, ολέ...
