Ο Βασίλης Σπανούλης μίλησε στην εφημερίδα “Τα Νέα” για το πως πήρε την απόφαση να παραμείνει στον Ολυμπιακό για 10η σεζόν και για τον μέλλον του στους ερυθρόλευκους.
Για την απόφαση του 2010
«Ήταν συνειδητοποιημένη, δεν την πήρα αψήφιστα, ούτε για οποιοδήποτε γινάτι. Δεν ήθελα να αλλάξω περιβάλλον, επειδή τάχα βαρέθηκα, αλλά έκρινα ότι είχε ολοκληρωθεί ο κύκλος μου στον Παναθηναϊκό και αναζητούσα ένα νέο πεδίο ευθύνης, μια καινούργια πρόκληση. Αυτός ήμουν από μικρό παιδί: πάντοτε έψαχνα κάτι να με εξιτάρει, ακόμη κι όταν θα μπορούσα να θεωρούμαι βολεμένος».
Για το ότι πέρασε μια δεκαετία από τότε
«Ναι, δε με εκπλήσσει. Όταν κατέβηκα στον Πειραιά, πίστευα ότι θα μείνω για πολλά χρόνια, αλλά ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα κάναμε πέντε παιδιά. Υπολόγιζα δύο, το πολύ τρία, αλλά ας είναι καλά η γυναίκα που σηκώνει το σταυρό του μαρτυρίου στο σπίτι, διότι εγώ συνήθως λείπω».
Για την απαίτηση των παιδιών του
«Μπαμπά, να μείνουμε στον Ολυμπιακό, μου είπαν. Δεν είχα σκοπό να φύγω, αλλά από τη στιγμή που αυτή ήταν η εντολή των παιδιών, δε θα μπορούσα κιόλας να πάρω άλλη απόφαση».
Για το τι σημαίνει για τον ίδιο ο Ολυμπιακός
«Εδώ έχω το δεύτερο σπίτι μου, την καρδιά μου, τη ζωή μου. Ταίριαξαν τα χνώτα μας, κόλλησαν οι ιδιοσυγκρασίες μας με ιντρίγκαρε από την πρώτη στιγμή, μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά, να πάρουμε μια ομάδα που ήταν δεύτερη και να την κάνουμε πρώτη στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Αυτό είναι όντως πολύ μεγάλο κατόρθωμα, για το οποίο όλοι βάλαμε το χεράκι μας. Σημασία δεν έχει πόσους τίτλους έχεις πάρει, αλλά πώς, με ποιος και πότε τους πήρες. Άλλο να παίζεις με τη Ρεάλ στο Champions League και άλλο με την Τότεναμ. Σε αυτά τα εννέα χρόνια, σηκώσαμε δύο τρόπαια της Ευρωλίγκας και παίξαμε σε άλλους δύο τελικούς, πήραμε τρία πρωταθλήματα, ένα Κύπελλο κι ένα Διηπειρωτικό και γενικώς ο Ολυμπιακός ύστερα από πολλά χρόνια έκανε ωραία πράγματα και μεγάλη φασαρία».
Για το μέλλον
«Τώρα τα πράγματα έχουν δυσκολέψει, διότι δεν είναι εύκολο να κρατήσουμε τους παίκτες, λόγω της αξίας τους, αλλά και της υπεραξίας που δημιουργούν οι επιτυχίες μας».
Για την υπόσχεση να παίζει μέχρι τα 40 του
«Είμαι κοντά, αλλά και μακριά, όμως στο λόγο της τιμής μου δε σκέφτομαι την ηλικία που τη θεωρώ μια ουτοπία. Είναι κοινότοπο, αλλά σημασία έχει πόσο αισθάνεσαι κι εγώ όταν μπαίνω να παίξω νιώθω παιδί 18 χρόνων που μπαίνει τώρα στον χορό. Έβλεπα τις προάλλες τον Φέντερερ που μου ρίχνει κιόλας έναν χρόνο και σκεφτόμουν ότι μοιάζουμε στο πάθος και τις αντοχές μας. Όλα είναι στο μυαλό, αυτό διαχειρίζεται τις συνθήκες. Η Ολυμπία βάλθηκε να με γεράσει σε αυτή τη μόδα του Age Challenge, αλλά δεν αντέχω. Θα νιώθω ότι γερνάω όταν πάψω να είμαι ανταγωνιστικός και χάσω το ψώνιο, το μικρόβιο, την παθολογική αγάπη και την χαρά του παιχνιδιού. Όλα αυτά με εμπνέουν και με κάνουν να θέλω να μπω στο γήπεδο και… να φάω όποιον βρεθεί μπροστά μου, ειδικά τώρα που έξω να παίξω από τις 15 Μαρτίου, λόγω του τραυματισμού και της εγχείρησης, αλλά σκέφτηκα πως κάθε εμπόδιο είναι για καλό».
