Έκτο ντέρμπι της σεζόν λοιπόν και ίσως το μόνο που σε σχέση με όσα προηγήθηκαν, η ψυχολογία του νικητή και του χαμένου θα είναι το μεγαλύτερο κέρδος και εξηγούμαι…
Ο Ολυμπιακός προέρχεται από δύο συνεχόμενες ήττες απέναντι στους πράσινους, με τη μία μάλιστα να είναι σε παιχνίδι τίτλου, ενώ το σύνολο του Εργκίν Αταμάν έχει νικήσει στη κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος τους ερυθρόλευκους στον Πειραιά.
Οπωσδήποτε μία τρίτη συνεχόμενη ήττα και μάλιστα στο ΣΕΦ είναι δεδομένο ότι θα προκαλέσει μία αίσθηση αμφιβολίας και εσωστρέφειας ακόμη και αν ο Ολυμπιακός συνεχίσει να είναι πρώτος στη βαθμολογία της Ευρωλίγκα.
Από την άλλη ο Παναθηναϊκός έχει ηττηθεί στην Ευρωλίγκα στο παιχνίδι της 8ης Νοεμβρίου στο ΟΑΚΑ και μάλιστα σε ένα τρόπο παιχνιδιού που ευνοείται πάντα η πιο ταλαντούχα ομάδα. Στο στρατόπεδο των Αθηναίων λοιπόν μία ήττα θα έφερνε εξίσου μία σκέψη ότι χωρίς περιορισμούς στα ρόστερ ο Ολυμπιακός είναι ανώτερος.
Βαθμολογικά οι Πειραιώτες θεωρείται δεδομένο όχι μόνο ότι θα έχουν πλεονέκτημα έδρας στην επόμενη φάση, αλλά και ότι θα τερματίσουν στη πρώτη δυάδα της κανονικής περιόδου. Ο Παναθηναϊκός μπορεί να μην έχει ξεμπερδέψει σε ότι έχει να κάνει με τους από κάτω του, όμως έχει βατό πρόγραμμα και θεωρητικά παραμένοντας εντός έδρας αήττητος και κάνοντας μία νίκη μακριά από το σπίτι του θα είναι μεταξύ 2ης και 4ης θέσης.
Πάμε και στο αγωνιστικό κομμάτι της αναμέτρησης. Οι δύο ομάδες γνωρίζονται πολύ καλά, από τα προπονητικά τους επιτελεία μέχρι και τους παίκτες, οι οποίοι ελέω του ανταγωνισμού παρακολουθούν τα παιχνίδια των πράσινων ή των ερυθρόλευκων αντίστοιχα.
Παραδοσιακά τα αιώνια ντέρμπι στην Ευρωλίγκα είναι ανώτερα σε ποιότητα σε σύγκριση με τα αντίστοιχα του ελληνικού πρωταθλήματος και αυτό έγκειται από τη μία στη φιλοσοφία των σφυριγμάτων που ακολουθούν οι διαιτητές και από την άλλη στο γεγονός ότι συνήθως δεν διακυβεύεται κάτι περισσότερο σε αυτά τα ματς πέραν του πρεστίζ.
Η ποιότητα βέβαια των δύο υποφαινόμενων εφέτος είναι ίσως η καλύτερη που έχουν παρουσιάσει από τη στιγμή που άλλαξε το φορμάτ της διοργάνωσης, έτσι είναι πιο δύσκολο το να περιορίσει ο ένας τον άλλο. Εξού και στο ματς του πρώτου γύρου είδαμε την επιθετική λειτουργία και των δύο να είναι ανώτερη της αντίστοιχης αμυντικής, με την κάθε ομάδα να αναπτύσσει την αγωνιστική της ταυτότητα.
Από τη μία ο Ολυμπιακός στην αποθέωση του παιχνιδιού χωρίς ντρίμπλα και με μπόλικη κίνηση μακριά από τη μπάλα και από την άλλη ο Παναθηναϊκός στην αποθέωση του πικ εν ρολ ειδικά στο δεύτερο μέρος.
Το αν θα δούμε το ίδιο και στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας δεν το γνωρίζω, ωστόσο θεωρώ ότι κάτι τέτοιο θα επιδιώξουν τα προπονητικά επιτελεία.
Από τους παίκτες θεωρώ ότι τα βαρόμετρα για τους Πειραιώτες θα είναι τρεις, Φουρνιέ, Γουίλιαμς-Γκος και ένας εκ των Μιλουτίνοφ ή Μουστάφα Φαλ. Ο λόγος είναι ότι ο Γάλλος έχει ανάγκη ένα μεγάλο ματς κόντρα στον αιώνιο λόγω της μέτριας εμφάνισης σε ματς-τίλτλος, ο Αμερικανός επειδή απόντος του Γουόκαπ είναι ο μόνος ρυθμιστής του τέμπου και μπορεί ταυτόχρονα να σκοράρει και να παίξει καλή άμυνα με συνέπεια. Για τη θέση του σέντερ, η αλήθεια είναι ότι εκεί εντοπίζεται η μεγάλη εφετινή αδυναμία του Παναθηναϊκού και ένας εκ των δύο προαναφερθέντων οφείλει να κάνει βήμα μπροστά και να το πληγώσει αυτό.
Για τον Παναθηναϊκό οι αντίστοιχοι είναι οι Σλούκας, Ερνανγκόμεθ και Οσμάν. Ο αρχηγός των πράσινων όποτε παίζει καλά ανεβάζει επίπεδο την ομάδα του στην επίθεση και την κάνει να φαίνεται περισσότερο ισορροπημένη, καθώς πασάρει από μέσα προς τα έξω γεγονός που πάντα ανεβάζει τα ποσοστά των εκτελεστών. Ο Ερνανγκόμεθ από την άλλη κάνει μαγική σεζόν σε όλες τις πτυχές του παιχνιδιού και αποτελεί τον μοναδικό που μπορεί να κρατήσει σε γήινα επίπεδα τον Βεζένκοφ, ενώ ταυτόχρονα μπορεί να μακιγιάρει την αδυναμία των πράσινων στον τομέα του ριμπάουτ, βοηθώντας ταυτόχρονα και τους συμπαίκτες του στην άμυνα. Ο Τούρκος από την άλλη με την ικανότητα του στο ανοιχτό γήπεδο είναι ικανός να δώσει σκορ στην ομάδα του στα πρώτα 8 δευτερόλεπτα της επίθεσης και ο Ολυμπιακός πρέπει να το προσέξει αυτό, να μη του δώσει διαδρόμους γιατί αυτό μπορεί να του κοστίσει όπως στο ματς του β’ γύρου στο ελληνικό πρωτάθλημα.
Τα ρόστερ των δύο αιωνίων πέραν από σπουδαία ποιότητα σφύζουν από λύσεις και επιλογές. Για παράδειγμα ο Γιώργος Μπαρτζώκα μπορεί να φέρει από τον πάγκο τον Λι, τον Βιλντόζα, τον Λαρεντζάκη, τον Μακκίσικ, τον Ντόρσεϊ, τον Πίτερς, τον Μιλουτίνοφ και κάθε ένας από αυτούς να γείρει τη πλάστιγγα υπέρ των Πειραιωτών.
Στο άλλο στρατόπεδο αντίστοιχα υπάρχει ο Μπράουν, ο Παπαπέτρου, ο Γκραντ, ο Μήτογλου και να γίνουν καθοριστικοί παράγοντες. Άλλωστε στο ελληνικό πρωτάθλημα ο Μπράουν το απέδειξε στο ΣΕΦ που ήταν και ο κορυφαίος του Παναθηναϊκού.
Για τους Βεζένκοφ και Ναν τι να πούμε; Οι τύποι παίζουν σε ένα δικό τους επίπεδο, καταπληκτικοί αμφότεροι που βάζουν πραγματικά πολύ δύσκολα στην αντίπαλη άμυνα που μοιάζει ανέφικτο να αντιμετωπιστούν. Ο Βούλγαρος γιατί παίζει χωρίς τη μπάλα στα χέρια και ξέρει πως να κινηθεί ώστε να βρει το κλάσμα του δευτερολέπτου που χρειάζεται για να εκτελέσει, ενώ ο Αμερικανός με τα τρομερά αθλητικά προσόντα και την επαφή με το καλάθι πάντα καταφέρνει να βρει ένα καλό πεντάλεπτο με ρυθμό στο παρκέ.
Λίγες ώρες έμειναν πια και νομίζω ότι αυτό είναι το ιδανικότερο τεστ και για τους δύο πριν μπουν στη μάχη των playoffs για να τεστάρουν το που βρίσκονται τη δεδομένη χρονική στιγμή, προβαίνοντας στη συνέχεια στα κατάλληλα ρετούς ώστε να βγουν κούκλοι στην αρένα που θα παλέψουν για το εισιτήριο με προορισμό τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και το Άμπου Ντάμπι.
