Της Χριστίνας Τσιλιγκίρη

Η ενσυναίσθηση είναι ένα μεγάλο προτέρημα για έναν πολιτικό, ιδίως όταν επιλέγει να είναι υποψήφιος και να δοκιμαστεί στην κρίση του λαού. Έχει μεγάλη σημασία, μετά τα όσα έχουμε ζήσει τα τελευταία χρόνια, η συνέπεια λόγων, έργων και στάσης ζωής. Να ξέρει, δηλαδή, ο πολιτικός τι εκπροσωπεί και πως τον βλέπουν οι πολίτες.

Το επισημαίνω διότι πολλές φορές ακούγοντας κάποιους πολιτικούς έχω την αίσθηση ότι «αυτοτρολάρονται».  Πώς αλλιώς να «διαβάσει» κανείς τις αλλεπάλληλες δηλώσεις που κάνει, για παράδειγμα, ο εσχάτως γοητευμένος από τον Αλέξη Τσίπρα, υποψήφιος ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Πέτρος Κόκκαλης; Μόνο θυμηδία προκαλούν οι αναφορές του στον κίνδυνο του Μπερλουσκονισμού στην Ελλάδα. Με την έννοια ότι το συγκεκριμένο κίνδυνο επισήμαναν επί χρόνια κορυφαίοι παράγοντες και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Και είναι γνωστό πως δεν αναφερόντουσαν στον Βαρδινογιάννη, τον Λάτση, τον Μαρινάκη ή τον Μπόμπολα αλλά στον Κόκκαλη. Γνωρίζω ότι ο κ. Κόκκαλης μνημονεύει μόνο τον παππού του και τη γιαγιά του, δεν γνωρίζω αν αυτό σημαίνει ότι ντρέπεται για τον πατέρα του, ωστόσο για πάνω από 20 χρόνια όταν στην Ελλάδα μιλούσαμε για Μπερλουσκονισμό ξέραμε ότι αυτό στα καθ’ ημάς μεταφραζόταν ως Κοκκαλισμός. Και αυτό γιατί η ο συγκεκριμένος επιχειρηματίας είχε στην ιδιοκτησία του την ΠΑΕ και την ΚΑΕ Ολυμπιακός, διέθετε μέσα ενημέρωσης και επηρέαζε πολύ περισσότερα, είχε στενές προσωπικές σχέσεις με πολιτικούς και, κυρίως, έκανε δουλειές, μεγάλες δουλειές, με το ελληνικό δημόσιο. Δεν του αποδόθηκε τυχαία ο τίτλος του εθνικού προμηθευτή.

Κατά συνέπεια, λοιπόν, λίγη μεγαλύτερη σοβαρότητα και ενσυναίσθηση από τον κ. Κόκκαλη θα ήταν χρήσιμη, όχι για τον ίδιο, αλλά συνολικότερα για το πολιτικό μας σύστημα. Με την έννοια ότι πάρα πολλοί αποφασίζουν να παίξουν ρόλους όταν κατέρχονται στην πολιτική, να παρουσιαστούν ως κάτι διαφορετικό από αυτό που είναι, να εμφανιστούν με ένα άλλο προφίλ. Όλα αυτά γίνονται ακόμα πιο εμφανή όταν αποτελούν αποτέλεσμα των επικοινωνιολόγων και των διαφημιστών. Οι πολιτικοί δεν είναι «Skip, αυτό ξέρετε, αυτό εμπιστεύεστε». Οι πολιτικοί είναι τα βιώματά τους, η επαγγελματική τους πορεία, η προσωπική τους διαδρομή. Και στην τελική, είναι πολύ αναξιοπρεπές όταν έχεις χτίσει όλη σου την πολιτική καριέρα στις πλάτες και τη στήριξη-σε όλα τα επίπεδα- ενός ανθρώπου να έρχεσαι να κάνεις τον τιμητή, να τον χτυπάς με ασύστολα ψέματα και να μιλάς και καλά για τους πρόσφυγες, το περιβάλλον, τις φώκιες κλπ. Αν μη τι άλλο, το λιμάνι του Πειραιά είναι ταυτισμένο με την καλώς εννοούμενη μπέσα. Τους ρεζίλιδες τους φτύνει και τους «πετά» στη θάλασσα.

πηγή: Parapolitika