Ο Μιχάλης Στέφανου γράφει για την επιστροφή του Κώστα Σλούκα στον Ολυμπιακό που δεν ήταν απλά ζήτημα μιας υπόσχεσης
Oταν εκείνη τη νύχτα στο Μαρόκο, ο Χάμφρευ Μπόγκαρντ αποχαιρετούσε την Ίνγκριτ Μπέργκμαν, γραφόταν μια από τις σπουδαιότερες στιγμές στην ιστορία του κινηματογράφου. Ακόμα και σήμερα, σχεδόν 80 χρόνια μετά από την κυκλοφορία της “Καζαμπλάνκα” η σκηνή του αεροδρομίου παραμένει αξεπέραστη. Και ίσως η διαχρονικότητά της να έγκειται στο ότι οι δύο πρωταγωνιστές συμβόλιζαν όλους τους ανθρώπους που κάπου, κάπως, κάποτε υποχρεώθηκαν κάτω από δύσκολες συνθήκες να πουν “αντίο” . Ο κόσμος μας από καταβολής του άλλωστε “πατάει” καθημερινά πάνω σε αμέτρητες παραλλαγές μικρών ή μεγάλων αποχαιρετισμών. Πάντα κάτι αλλάζει. Κάτι τελειώνει ή αρχίζει, κάποιος φεύγει ή κάποιος επιστρέφει…
“Εμείς θα έχουμε πάντα το Παρίσι” ήταν απάντηση του Ρικ στην Ιλσα. Κι οπου Παρίσι, ο πιο καλά κρυμμένος θησαυρός μιας σχέσης. Η ανάμνηση εκείνη που δεν σβήνει. Που ο κόσμος να χαλάσει δεν μπορεί να σου την πάρει κανείς.
Ο Ολυμπιακός με τον Σλούκα έχουν κι αυτοί το “Παρίσι” τους, μόνο που στη δική τους περίπτωση λέγεται Πόλη, Λονδίνο ή και Μαδρίτη. Κι όταν πριν από πέντε χρόνια αποχαιρετίστηκαν θα μπορούσαν απλά να πουν κάτι αντίστοιχο με τους κινηματογραφικούς ήρωες και να τραβήξουν το δρόμο τους, χωρίς να κοιτάξουν πισω. Ο,τι κι αν συνέβαινε στο μέλλον, τα όσα μαζί εζησαν κι έγραψαν ήταν έτσι κι αλλιώς αδύνατο να ξεθωριάσουν. Κι όμως…
Παρότι δεν χώρισαν με αγκαλιές και δάκρυα, αλλά αρκετά χειρότερα έβαλαν την τελεία… άνω. Ο ένας κλείνοντας την πόρτα πίσω του άφησε ανοιχτη μια μικρή χαραμάδα, από την οποία ο άλλος του έριχνε κλεφτές ματιές κάθε τόσο… Τα νεύρα κάλμαραν, η πίκρα έγινε ουδετερότητα και τελικά σεβασμός. Πριν η έλξη αρχίσει πάλι να τραβάει τα δύο άκρα και να τα φέρνει ολοένα και πιο κοντά, χρόνο με τον χρόνο, μήνα με τον μήνα, μέρα με την μέρα. Ωσπου έγινε τόσο δυνατή που καμία δύναμη δεν μπορουσε να εμποδίσει πια το αντάμωμα. Καμία κρίση, κανένας ιός, κανένας Ομπράντοβιτς και καμία Φενέρ.
Ηταν τελικά ζήτημα απλά μιας υπόσχεσης; Το “δεν λέμε αντίο, αλλά στο επανιδείν” του Κώστα Σλούκα δημιουργεί πράγματι σήμερα μια πολύ όμορφη ιστορία να διηγούμστε, αλλά ας μην γελιόμαστε. Οσο συναίσθημα κι αν χωράει στο σενάριο, κανείς παίκτης τέτοιου βεληνεκούς και μάλιστα στο απόγειο της καριέρας του, δεν θα έπαιρνε τετοια απόφαση καθοδηγούμενος από μια δήλωση που έκανε προ πενταετίας. Κι αυτό ίσως να είναι το καλύτερο νέο για τον Ολυμπιακό. Οτι, δηλαδή, ένα από τα πιο καυτά ονόματα του ευρωπαϊκού μπάσκετ επέλεξε τους ερυθρόλευκους, επειδή η πρόταση και το πλάνο τους κάλυψαν τις φιλοδοξίες και τις απαιτήσεις του.
Διαβάστε την συνέχεια εδώ
